De hele wereld rond reizen voor de ananas of helemaal naar Japan om een mysterieuze brievenschrijver op te sporen. Journalist/schrijver Lex Boon heeft een neus voor buitenissige verhalen. Tijdens een kooksessie met een tropisch tintje vertelt hij over zijn veelgeprezen boek ‘Ananas’ en zijn nieuwste publicatie: Mr. Kaor Yamamoto. Lex Boon houdt een ananas omhoog.
Hij draait hem rond, klopt op de schil, ruikt eraan en constateert: “Een klassieke MD2.” Niet zo smakelijk als de Smooth Cayenne, zijn favoriete soort, maar perfect voor het maken van een ananastaartje. Er volgt een brede glimlach. Zijn ananasqueeste bracht hem de hele wereld over. Na al die jaren maakt de gekroonde vrucht hem nog altijd blij. Een baksessie in de buitenkeuken van Nh1816 zag Boon dan ook direct zitten. Wel met een slag om de arm, zei de schrijver er tevoren meteen bij. De afspraak staat namelijk twee dagen voor de uitgerekende datum van de geboorte van zijn derde kind gepland. Op de dag zelf is alles echter nog rustig. “Ik heb van de week alvast een ananas aangesneden.” Weer die lach. Dat je een bevalling kunt opwekken door een ananashart te eten is, zo schrijft hij zelf in zijn boek, een fabeltje. Maar ja, je weet maar nooit.
Liefdesverdriet
Die fascinatie – of noem het gerust obsessie – voor de ananas begon als een journalistiek hobbyproject, naast het schrijven van nieuwsberichten voor NRC. De aanleiding vormde een ananasplant van Ikea. Een cadeau van zijn vriendin, vlak voordat ze het uitmaakte. Bij wijze van afleiding besloot Boon zich in de ananas te verdiepen. Na wat telefoontjes met Ikea kwam hij erachter dat de tropische plant die bij dit Zweedse warenhuis wordt verkocht gewoon uit Nederland komt. Hij wordt gekweekt door een familiebedrijf in Bergschenhoek. “Ik heb dit bedrijf bezocht en zag daar de verschillende groeistadia van de ananasplant. De mooiste fase is als de plant vol zit met paarsblauwe bloemetjes, die uitgroeien tot een vrucht.” Met gevoel voor drama vervolgt hij: “Eigenlijk kreeg ik van mijn toenmalige vriendin dus een uitgebloeide plant cadeau. Hoe symbolisch!”
Ananasgekte
Boon snijdt de ananas geroutineerd aan. Ondertussen vertelt hij hoe de tropische vrucht een mooie aanleiding werd om iets van de wereld te gaan zien en mensen te ontmoeten. “Als ik op vakantie ga, ben ik altijd op zoek naar avontuur. De ananas leende zich daar perfect voor. Hij bleek een geweldige ijsbreker. Ik werd op allerlei plekken uitgenodigd.” Zijn zoektocht naar ananasverhalen voerde hem onder meer naar Hawaï (waar hij de ‘uitvinder’ van de MD2-ananas ontmoette), Costa Rica (topproducent van de ananas) en Ghana. Hij sliep zelfs in een 17e-eeuws Schots ananaskasteel. Tussen alle boeiende wetenswaardigheden en anekdotes over de ananas door geeft Lex Boon zo nu en dan een tussenstand van de verwerking van zijn liefdesverdriet. “Ik wilde het verhaal graag persoonlijk maken”, legt hij uit, “om de lezer mee te nemen in die ananasgekte.”
Het resultaat is een lichtvoetig en aanstekelijk boek, waar je vrolijk van wordt. Al ging het schrijfproces af en toe ook gepaard met frustratie, bekent Boon. “Een paar keer stond ik op het punt van opgeven. Ik vroeg me af: wie gaat er nu een boek over de ananas lezen? Wordt het wel goed? Pas toen ik de recensies las en lezers sprak, wist ik dat het geslaagd was.” De sympathieke journalist pakt drie citrusvruchten uit de fruitschaal en begint ermee te jongleren. Dat het intussen moeilijk is om zijn ‘ananasstempel’ kwijt te raken, vindt hij niet erg. Maar er komt geen vervolg, benadrukt hij. “Ik heb nog wel een Google Alert ingesteld op het woord ‘ananas’ om op de hoogte te blijven van het internationale ananasnieuws, maar daar blijft het bij.” En de ananasplant, die hij destijds kreeg? Die begon na een half jaar treurig te hangen en heeft het niet overleefd.
Mysterieuze Japanner
Boon schreef een tweede boek, ‘Mr. Kaor Yamamoto’, gebaseerd op zijn verhaal voor Het Parool over zijn zoektocht naar een mysterieuze Japanner. Deze Mr. Kaor Yamamoto stuurde veertig jaar lang elke week dezelfde handgeschreven brief naar een hotel in Volendam. Waarom in vredesnaam? Wat zat hierachter? Boon besloot het uit te zoeken. Gaandeweg kwam hij allerlei interessante figuren tegen. Van de excentrieke hoteldirecteur in Volendam tot een naamgenoot in Amsterdam die kunstschilder bleek te zijn. “Ik wist vrij snel dat ik deze mensen erbij wilde betrekken. Zodat je in het verhaal, dat zich langzaam voortsleept en eigenlijk nergens over gaat, aansprekende karakters hebt die het artikel dragen.” Het verhaal, dat uiteindelijk niet geheel verrassend ein- digt in een anticlimax, leverde Lex Boon de Mercur (vakprijs van tijdschriften) op voor beste reportage van 2019.
“De ananas bleek een geweldige ijsbreker”
Eigen stijl
Wat bezielt een journalist om helemaal naar Japan af te reizen voor een reportage met onbekende uitkomst? Boon spuit toefjes eiwitschuim op zijn ananastaartjes, kleurt ze één voor één met een brander en denkt even na. Tja, wat drijft hem? Dan: “Het is het avontuur dat lonkt. Meestal begint het ermee dat ik word aangetrokken door iets wat zich buiten mijn kleine wereld in Amsterdam afspeelt en wat de potentie heeft om een verhaal te worden. Een Kuifje-gevoel.” Bij Het Parool kreeg hij de kans om zijn eigen stijl te ontwikkelen. De redactie heeft hem altijd heel vrij gelaten en staat volgens Boon ook open voor een niet-standaard aanpak. “Nog steeds is deze krant één van mijn grootste opdrachtgevers”, vertelt hij. Als freelancer heeft hij tijd voor het maken van grote verhalen. “Daar gaan soms maanden onderzoek aan vooraf.”
Stapje extra
Een opzienbarend verhaal hoeft trouwens niet altijd groots en meeslepend te zijn, vindt Boon. Het kan ook een kleine gebeurtenis zijn, waar een groter verhaal aan vast zit. “Zolang het maar origineel is.” Dat de ananas een hype werd, daar was Boon niet zo blij mee. Hij koesterde de ananas juist, omdat het volgens hem een onderbelicht stuk fruit was. Maar toen de ananas ineens overal opdook, daagde hem dat ook uit. “In de zin van: oké, dan moet ik laten zien dat ik de échte ananasexpert ben”, zegt hij lachend. Hij serveert een ananastaartje aan zijn naamgenoot, Nh1816- directeur Lex Verëll, en vervolgt: “Dat fanatisme maakt dat ik altijd net een stapje extra wil doen. En inmiddels merk ik dat ik, door het succes van Ananas en mijn verhaal over Mr. Kaor, gemakkelijker bij een krant of tijdschrift kan aankloppen met een vaag idee. Het vertrouwen dat daar iets uitkomt, is gegroeid.”
