Lars Venendaal vaart op dit moment de wereld rond. Een zeilavontuur van twee jaar. Een droom ook. Hieronder zijn verhaal, vanaf zijn boot ergens op de Zuidelijke Atlantische Oceaan.
Tekst & fotografie: Lars Venendaal
‘Met het afstuderen in zicht krijg ik steeds vaker ‘De Vraag’. En ik heb geen antwoord, althans geen antwoord dat aan de norm voldoet. Mensen verwachten een huisje boompje beestje-verhaal: daar ga ik wonen, zodat ik daar kan werken en ik wil drie schapen.
Het is nu drie jaar geleden en de vraag bestaat maar uit twee woorden en een leesteken, maar ik kan me nog goed voor de geest halen welke druk het destijds met zich meebracht. De druk om verwachtingen van anderen waar te maken. Een jaar studievertraging gaf me extra tijd, ik studeerde af op mijn 24e. Tegenvaller? Helemaal niet. Een jaar langer om na te denken over ‘En hierna?’
Het lot
Mijn antwoord kwam neer op drie dingen: ik vind het leuk, het is afwisselend en ik ben er goed in. Hoe zich dat manifesteert laat ik aan het lot over. Terwijl ik deze tekst vanaf een zeiljacht op de Atlantische oceaan schrijf, na bijna de gehele wereld rond gezeild te hebben, kan ik vertellen dat dat lot me niet in de steek gelaten heeft.
Het leek een droom voor later. Zo eentje die je nog wel een keer doet uitkomen als alles geregeld is. Als je huis duurzaam gefinancierd is, je het kan combineren met je werk of zelfs niet meer hoeft te werken en je drie schapen worden verzorgd door je kinderen. Onbewust begon ik mij echter al richting die droom te begeven.
Verder dan het IJsselmeer
Mijn eerste fulltime baan was in de functie van zeilinstructeur. Ik gaf les aan volwassenen op kajuitzeiljachten van 12 meter. Het bracht mijn zeilniveau hogerop en alhoewel ik in het hoogseizoen weken aaneen dag en nacht in de haven was, kreeg ik er energie van. Ik doe iets wat ik leuk vind!
De energie inspireerde mij om verder te kijken dan het IJsselmeer. Ik kwam in contact met een zogeheten ‘shore manager’ op Mallorca. Shore managers regelen alles voor jachten, wanneer de eigenaar niet ter plekke is. Denk aan reparaties, onderhoud, schoonmaakwerk en administratie. Ik kreeg het aanbod om op Mallorca te komen werken aan een schip dat deze shore manager aan het voorbereiden was om de wereld rond te zeilen. Dat betekende voor mij echter veel uren op het land en weinig te water. Ik bedankte hem voor het aanbod met de boodschap dat ik liever zeemijlen wilde maken.
‘Het voelt alsof ik tien jaar aan ervaringen heb opgedaan, in twee jaar’
Voorbereidingen
Een week of vier later werd ik gebeld met de vraag of ik geïnteresseerd zou zijn om op het desbetreffende schip ‘Juno’ de wereld rond te zeilen. Gesprekken volgden, afspraken werden gemaakt, toewijding werd gegeven en zes maanden later gooiden we de trossen los op Mallorca. Op naar Antigua. In die zes maanden mocht ik de droom voorbereiden die ik dacht waar te maken in een verre toekomst. Met 34.000 zeemijlen (63.000 km.) in twee jaar voor de boeg was er genoeg te doen. Het regelen van mijn verzekeringen heb ik aan Venendaal Verzekeringen overgelaten. Omdat de reis langs 34 landen zou gaan, wilde ik zeker weten dat alles overal gedekt was. Ik wilde een goede zorgverzekering, omdat er op een boot/reis nou eenmaal meer ongelukken gebeuren dan op kantoor. Een gesprek met de verzekeringsspecialist gaf me rust en zekerheid. Voordat ik twee jaar van huis ben, moeten dat soort dingen goed geregeld zijn.
In een vloot
De rondreis zelf wordt ondersteund door de fabrikant van het jacht. Samen met 19 andere schepen varen we in een vloot het rondje van Antigua naar Antigua. Het voegt echt iets toe om met een vaste groep dezelfde avonturen mee te maken. Naast veiligheid brengt het saamhorigheid en gezelligheid.
Met wie kun je anders delen hoe groot de vis is die je vandaag hebt gevangen? Of dat het duiken met walvishaaien echt fantastisch is? Hoe indrukwekkend het uitzicht op de top van Bora Bora is? Welke hike het mooiste is op Mauritius? Of de kangoeroe steak lekkerder is dan de struisvogel steak en op welk strand er het beste gekitesurft kan worden?
Avonturen
Dobberend op de oceaan richting St. Helena, richting de finish in drie maanden, kijk ik terug op de avonturen. Het is misschien een cliché, maar de tijd is voorbijgevlogen. En om daar nog een schepje bovenop te doen: het voelt alsof ik tien jaar aan ervaringen heb opgedaan, in twee jaar. Hier had ik niet van durven dromen… Of toch wel?
Als ik straks thuis ben, zullen mensen vragen wat het mooiste is geweest. Of ‘Heb je gevaarlijke dingen meegemaakt op zee?’, ‘Wat is de langste oversteek geweest?’ en ‘Zou je het nog een keer doen?’. Maar het meest kijk ik uit naar de vraag ‘En hierna?’
